Bezoek van Eli Sharabi

Deze week verwelkomden we Eli Sharabi, een 53-jarige Israëliër die een liefdevol leven leidde met zijn vrouw en twee tienerdochters in Be'eri, een dorp in Israël vlak bij de grens met Gaza. Op 7 oktober veranderde zijn leven binnen enkele uren compleet. Zijn vrouw en dochters werden op brute wijze vermoord en hij belandde in de hel.

Zelfs wij Israëlische diplomaten, die de vele trieste verhalen over die vervloekte dag kennen, konden onze tranen niet bedwingen toen Eli ons deze week vertelde wat hij een jaar en vier maanden lang had meegemaakt. En al die tijd werden we eraan herinnerd dat er nog steeds 58 Israëliërs in dat gebied leven, in omstandigheden die nergens ter wereld te evenaren zijn.

Toch is Eli niet gebroken, integendeel: hij straalt geloof en optimisme uit. Op kalme en serene toon vertelde hij ons een klein deel van zijn ervaringen. Toen hij uit zijn huis werd ontvoerd en naar het eerste appartement werd gebracht waar hij werd vastgehouden, werd hij door Palestijnse burgers bruut aangevallen en gelynchd. We benadrukken altijd dat we een conflict hebben met Hamas en niet met het Palestijnse volk. Dat is waar, maar gebeurtenissen als deze laten zien dat de intensiteit van de haat een groot obstakel is.

Anderhalve maand lang werd hij vastgehouden in een appartement, met zijn handen op zijn rug gebonden en zijn voeten stevig vastgebonden met touw. De pijn in zijn schouders en de diepe wonden aan zijn benen, veroorzaakt door de touwen, waren ondraaglijk. Elke dag verloor ik twee tot drie uur lang mijn bewustzijn door de pijn.

Op een dag verplaatsten ze hem naar een ondergrondse tunnel. Er werden ook andere Israëlische gijzelaars vastgehouden en iedereen deed zijn uiterste best om één doel te bereiken: overleven. Na een paar maanden werden drie van hen zwaargewond naar een andere locatie gebracht. Eli dacht dat ze mee naar huis zouden worden genomen om in Israël een medische behandeling te ondergaan, maar tot zijn schrik ontdekte hij dat ze in koelen bloede waren geëxecuteerd.

De laatste tunnel waarin Eli zich bevond, lag 50 meter onder de grond. Hij baadde zichzelf een keer per maand, met een flesje of bakje water. Zijn benen waren permanent vastgeketend met zware boeien, waardoor hij geen stappen van meer dan 10 centimeter kon zetten. De wonden op zijn benen doen voortdurend pijn.

Eli wist altijd dat zijn lot in de handen van zijn ontvoerders lag. Ze sloegen hem af en toe en braken daarbij zijn ribben. Na deze gewelddadige episodes had ze wekenlang hevige pijn en moeite met ademhalen.

En honger. Soms at ik een kom pasta per dag. Soms een sneetje brood. Een dag of twee lijkt het niet ernstig; een half jaar lang is het ondraaglijk. Soms bewaarde ik een kwart van een plakje voor de avond en at dat dan vijftien minuten lang op, kruimel voor kruimel. 's Avonds was ik onder de indruk van de familiediners, vol liefde en overvloed. Het leek een verre fantasie. De terroristen aten voor zijn neus en genoten van de humanitaire hulppakketten die in Gaza aankwamen. Ze gaven hem niets. Vóór zijn gevangenschap woog Eli 70 kilo. Na die hel kwam hij terug met een gewicht van nog maar 44 kilo.

Van tijd tot tijd spraken ze met de terroristen. We vroegen hem op de ambassade of de Hamas-leden die hem bewaakten dachten dat ze zouden winnen. “Nee,” antwoordde hij. Ze weten dat ze er niet in zullen slagen de staat Israël te vernietigen. Maar ze geven om vechten, schade aanrichten en zoveel mogelijk vernietigen. Als dat leidt tot de dood van hun eigen volk – moge Allah genadig zijn. Jihad, zeiden ze, heilige oorlog, is belangrijker dan het leven zelf.

Na alles wat hij heeft meegemaakt en het enorme verlies dat hij heeft geleden, gaat Eli verder met een duidelijk doel: de andere gijzelaars bevrijden. Elke minuut dat u deze woorden leest, zijn er mensen onder de grond, doodsbang, stervend en die al hun menselijke kracht aanwenden om weerstand te bieden. Ze moeten bevrijd worden. Nu.

* De auteur is een Public Diplomacy Associate bij de Israëlische ambassade in Mexico.