Nog een nutteloze reddingsoperatie voor Pemex

De afgelopen jaren heeft Pemex een daling gezien in het aantal operationele oliebronnen. De productie van ruwe olie (inclusief condensaten) is in slechts twee jaar tijd gedaald van 1,9 naar 1,6 miljoen vaten per dag (mdbd), ondanks dat het vrijwel de enige winstgevende activiteit van het oliemonopolie was. Ondertussen is de productie van geraffineerde (aardolie)producten in raffinaderijen, waaronder benzine, diesel, kerosine, vloeibaar petroleumgas en stookolie, in twee jaar tijd gestegen van 838.000 vaten per dag (bd) naar 935.000 bd. Het probleem is dat hoe meer Pemex raffineert, hoe meer het verliest. Bijna een kwart van wat er in raffinaderijen wordt geproduceerd, is stookolie, een zeer vervuilend product dat niemand wil. Om van stookolie af te komen, mengt Pemex deze met hoogwaardige lichte ruwe olie – waardoor deze wordt vervalst – voor export naar de Verenigde Staten, wat de verkoopprijs verlaagt en de exportinkomsten vermindert. De productie van aardgas is in twee jaar tijd gedaald van 4,1 naar 3,5 miljard kubieke voet per dag. Geschat wordt dat meer dan 25% van het geproduceerde gas wordt verspild, afgefakkeld of in de atmosfeer wordt geloosd, waardoor het een krachtig broeikasgas is. De CO2e-uitstoot van Pemex is in slechts 24 maanden tijd gestegen, van 30 naar 32 miljoen ton (kwartaalgegevens) over dezelfde periode. Pemex is verantwoordelijk voor 15% van de totale CO2e-uitstoot van Mexico. Het eigen vermogen van Pemex is negatief en is in drie jaar tijd gedaald van (-)1,6 biljoen peso naar (-)2 biljoen peso, wat neerkomt op bijna 6% van het bbp. Het oliemonopolie is schandalig failliet. Het is het oliebedrijf met de grootste schuldenlast ter wereld: de financiële schuld bedraagt ongeveer $ 100 miljard en de schuld aan leveranciers $ 500 miljard peso. Het is onbekend hoe het deze schulden zal terugbetalen.

In deze context werd een paar dagen geleden een ander reddingsprogramma voor Pemex gepresenteerd. Het omvat een federaal gegarandeerd financieringsvehikel ter waarde van 12 miljard dollar, dat aan Pemex wordt overgedragen in de vorm van Amerikaanse staatsobligaties ter dekking van de kortlopende schulden. De overheid zal Pemex (naar verluidt) nog slechts twee jaar kapitaal blijven verstrekken. Ze gaan ervan uit dat Pemex in 2027 zijn schulden op eigen kracht zal kunnen aflossen, dankzij nieuwe projecten die zogenaamd met private participatie zijn gefinancierd. Het is een pijnlijke manier om te erkennen dat Pemex zonder private participatie verloren is en dat het een waanvoorstelling was om de "neoliberale" energiehervorming van 2013 te laten mislukken. Er wordt een fonds van 250 miljard peso voorgesteld om te investeren in exploratie en productie: de helft afkomstig van ontwikkelingsbanken en de andere helft van de private sector. Het is onduidelijk hoe particuliere bedrijven hierin zullen investeren (als minderheidspartners) zonder ("neoliberale") olieaanbestedingen of onderhandelingsrondes en zonder enige rechtszekerheid, vooral na de vernietiging van de rechterlijke macht. De ontwikkelingsbank (Banobras) gaat nu, in plaats van infrastructuur en openbare diensten te financieren, geld verspillen aan Pemex. De waardevolle koolwaterstofreserves van Mexico zijn onconventioneel (gevonden in schalie en ultradiep water). Dit is in tegenspraak met de doctrine van de regering om fracking te verbieden en volledige (meerderheids) particuliere investeringen in nieuwe velden toe te staan. Het aangekondigde programma is onduidelijk over hoe de renovatie van raffinaderijen en petrochemische fabrieken moet worden gefinancierd, of hoe het afbranden van gas in de atmosfeer moet worden verminderd. Evenmin is duidelijk hoe het idyllische aspiraties voor warmtekrachtkoppeling en lithiumwinning zal financieren.

Het ergste is dat dit alles irrelevant blijkt te zijn, gezien Pemex' terminale ziekte in de industriële transformatiesector (raffinage en petrochemie). De raffinaderijen van Pemex verwerken zeer zware ruwe olie (dat is het), met veel asfaltenen, metalen en zwavel. Pemex verliest gemiddeld $40 per vat geraffineerde ruwe olie, wat in totaal de winsten uit de verkoop van ruwe olie opslokt en astronomische verliezen genereert. Omdat er minder olie wordt geproduceerd en geëxporteerd, en meer wordt geraffineerd, verliest Pemex meer geld. Maar dat is de ideologie van de 4T. We moeten de misleidende veronderstelling van de hoogste leider van de 4T niet vergeten, namelijk dat het "beter" is om sinaasappelsap (geraffineerde producten) te verkopen dan sinaasappels (olie). Het probleem is dat hoe meer "sinaasappelsap" (geraffineerde producten) Pemex produceert, hoe meer geld het verliest (585 miljard peso in 2024). Energiesoevereiniteit blijft slechts een hersenspinsel. Wat gas betreft, hebben we vrijwel geen opslagcapaciteit, noch operationeel noch strategisch. Als Trump de kraan dichtdraait, of als er een ongeluk of sabotage plaatsvindt, ligt het land onmiddellijk lam. Negentig procent van het gas dat CFE en de industrie gebruiken, wordt geïmporteerd en geproduceerd door middel van fracking in de Verenigde Staten. Zeventig procent van de elektriciteit wordt opgewekt met gas. Wordt het frackingverbod in Mexico opgeheven? Kortom: de Gordiaanse knoop zit in de raffinageverplichtingen. Een rationeel bedrijf zou ze afschrijven, verkopen of liquideren. Het is de enige manier om de bloeding te stoppen. De nieuwe "reddingsoperatie" ontgaat hem. Slecht nieuws voor Pemex, voor de schatkist en voor Mexico.