In Alaska was Poetin de manipulator en Trump de gemanipuleerde

De top tussen Donald Trump en Vladimir Poetin in Alaska werd gepresenteerd als een stap richting vrede in Oekraïne. Vóór de ontmoeting waren er al verschillende scenario's mogelijk: van een minimale wapenstilstand tot de meest verregaande concessies aan Moskou. Uiteindelijk won de meest waarschijnlijke optie: Trump die accepteerde dat Oekraïne 20% van zijn grondgebied zou verliezen, of het nu door Rusland werd bezet of niet.
De manier waarop beide leiders uit hun vliegtuigen stapten, voorspelde de uitkomst. De Rus, snel en energiek, zijn blik vooruit gericht, een teken van controle. De Amerikaan daarentegen was traag, zette stap voor stap, zijn blik gericht op de sporten, een uitstraling van onzekerheid. De eerste betrad het toneel alsof hij de situatie beheerste; de tweede, voorzichtig met elke stap. Dit visuele contrast, versterkt door Trumps hartelijke handdruk en applaus toen hij hem ontving, versterkte het verhaal van Trump in het kielzog van de Russische dictator.
De lange, glimlachende begroeting was meer dan alleen protocol: voor Trump was het de illusie dat hij zich presenteerde als een sterke bemiddelaar; voor Poetin was het een weloverwogen zet om gelijkheid op Amerikaanse bodem te bewerkstelligen. De locatie was ook niet toevallig: in 1867 verkocht Rusland Alaska aan de VS, en de herinnering aan dat verlies leeft voort in het Kremlin-narratief.
Achter de schermen was er sprake van inhoud: een succes voor Rusland, een mislukking voor de VS. De top leverde noch een staakt-het-vuren, noch verifieerbare toezeggingen op. Trump, die opschepte over het sluiten van deals binnen enkele minuten, kwam na een drie uur durende bijeenkomst met lege handen naar buiten. Hij had drastische sancties beloofd als Poetin niet akkoord zou gaan met een einde aan de oorlog, maar na de bijeenkomst repte hij daar niet eens over. Wat hij wél deed, was zich scharen achter het Russische narratief: hij verklaarde dat het conflict niet moest eindigen met een simpel staakt-het-vuren, maar met een "vredesakkoord" dat tegemoetkomt aan de eisen van Moskou, waaronder het definitieve verlies van 20% van het Oekraïense grondgebied. Met andere woorden, Trump liet Oekraïne en zijn Europese bondgenoten in de steek en gaf Poetin carte blanche voor toekomstige agressie, zelfs tegen landen die niet eens deel uitmaakten van de USSR.
Het contrast tussen de twee leiders bleef niet onopgemerkt. Een Oekraïense analist, geciteerd door Al Jazeera, beschreef de top als "een masterclass in hoe een voormalig inlichtingenagent een egocentrische narcist manipuleert". Door Poetin te applaudisseren, hem een overdreven handdruk te geven en zijn script voor de deal over te nemen, onthulde Trump uiteindelijk zijn zwakte tegenover een man die door het Internationaal Strafhof als een oorlogsmisdadiger wordt beschouwd. De controle die de Rus over de Amerikaan uitoefent, werd in Alaska gedemonstreerd, met gevolgen die verder reiken dan het conflict in Oekraïne.
De ironie is onvermijdelijk. Trump beloofde de oorlog te beëindigen in zijn eerste 24 uur in functie. Het is 5080 uur geleden dat hij aantrad en de oorlog gaat door. Geen sancties, geen overeenkomsten, geen resultaten. De zelfverklaarde "grote onderhandelaar" werd gereduceerd tot een bijrolspeler: in Alaska was Poetin de manipulator en Trump de gemanipuleerde.
Minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio gaf gisteren zelf blijk van de Amerikaanse onmacht toen hij zei: "Als vrede niet mogelijk is... zal alleen de oorlog voortduren." Met andere woorden: Poetin is degene die zal bepalen wanneer en hoe de oorlog die hij is begonnen, zal eindigen.
Facebook: Eduardo J Ruiz-Healy
Instagram: ruizhealy
Website: ruizhealytimes.com
Eleconomista