Spójrz na ten księżyc, człowieku.

W piątek Ndżamena zasnęła wraz z burzą piaskową kończącą dzień, a Pedri się uśmiechał. Pod szaro-pomarańczowym niebem rozklekotany van omijał pieszych, samochody, kozy i sporadycznie wielbłądy w stolicy Czadu. Naklejka na tylnej szybie przedstawiała radość Blaugrany: Gavi po jednej stronie, Lamine Yamal po drugiej i uśmiechnięty Pedri w środku.

Kierowca-samobójca mógł zdecydować się na ozdobienie swojego samochodu piłkarzami z większym doświadczeniem i bramkami, jak Lewandowski, lub rekordowymi postaciami, jak Raphinha, ale postawił na geniusza z Rocafondy z jednej strony, największego wojownika La Masii z drugiej i podjął jeszcze jedną decyzję: umieścił Pedriego w centrum trójzębu. I to jest normalne.

Barça nie tylko wygrała w tym roku niemal wszystko. Zdobył serca fanów Barcelony swoją niepohamowaną radością.

Jeśli Barça zachwyciła w tym roku cały świat, to w dużej mierze dzięki znakomitemu pomocnikowi, który potrafi zatrzymać zegar za pomocą piłki. Pedro González López, Pedri, którego imię nie pojawia się w tekście, przebrał się za Xaviego Hernándeza, aby rozświetlić grę Barcelony, za Iniestę, aby tańczyć między liniami, i za Busquetsa, aby nieustannie przechwytywać piłkę. Przez cały sezon Pedri chował piłkę w butach, by dać znać kibicom Barcelony, że bycie Juanem Románem Riquelme może być również sukcesem w tym klubie.

Musieliśmy czekać na pojawienie się dziecka z figlarnym uśmiechem, zapadniętymi kośćmi policzkowymi i mrocznym wzrokiem, aby dowiedzieć się, że największe triumfy odnoszą niezwykle normalni ludzie.

W czwartek, krótko po tym, jak Barça zdobyła tytuł mistrzowski z Espanyolem, Pedri wybrał się na rowerze Bicing wraz z Danim Olmo, Erikiem Garcią i Iñigo Martínezem, aby odwiedzić swojego kolegę z drużyny Ferrana Torresa w szpitalu, gdzie ten dochodzi do siebie po operacji wyrostka robaczkowego. Zdjęcie czterech piłkarzy jadących na rowerze po Diagonal niczym grupa szczęśliwych przyjaciół zostało udostępnione na kontach Olmo w mediach społecznościowych, gdzie on i jego koledzy świętowali jeden z najwspanialszych sezonów, jakie kiedykolwiek przeżyli kibice Barcelony. Z niemożliwymi powrotami, piłkarzami namiętnie kochającymi swoje barwy i młodym, bezkompromisowym zespołem, odpornym na galaktycznych, którzy przedwcześnie zostali ogłoszeni niepokonanymi.

Pod koniec filmu, wciąż na rowerze, Olmo odwraca kamerę – „Zaraz się rozbiję, koleś” – i przesuwa telefon, żeby się rozłączyć, ale z czasem słyszy jeszcze coś innego. W ostatnich sekundach w tle słychać, jak Pedri komentuje coś wspaniałego jadącemu obok niego Iñigo. Kanaryjski piłkarz, nieświadomy już nagrania Olmo, zwraca się do baskijskiego środkowego obrońcy i mówi: „Spójrz na ten księżyc, człowieku”.

Barça nie tylko wygrała w tym roku niemal wszystko. Zdobył serca kibiców Barcelony swoją niepohamowaną radością, barcelońską odwagą, a także genialną normalnością takich chłopaków jak Pedri, który potrafi uśmiechać się w burzy z zepsutego vana w zagubionym mieście w Afryce. Zespół Flicka będzie wieczny, ponieważ ocalił dumę, którą uważaliśmy za utraconą: dumę z bycia kibicami klubu normalnych dzieciaków, którzy grają jak aniołki i są fanami Barcelony, tak jak my.

Spójrz na ten księżyc, człowieku, powiedział Pedri.

Jak mógłby nie być gwiazdą?