Pomimo nowych wypłat rząd krajowy będzie musiał zmierzyć się z ujemnym saldem wobec MFW wynoszącym 7,2 mld USD do 2027 r.
Niedawne zatwierdzenie pierwszej rewizji umowy z Międzynarodowym Funduszem Walutowym (MFW) potwierdziło nową wypłatę 2,1 mld USD dla Argentyny . Jednak poza tym zastrzykiem walut obcych, przepływ netto z tą organizacją wielostronną zmieni kierunek i stanie się ujemny: do końca kadencji Javiera Mileia kraj zapłaci MFW ponad 7,2 mld USD netto w odsetkach i kapitale.
Trzecia faza programu gospodarczego rozpoczęła się w kwietniu, kiedy Fundusz otrzymał 12,396 mld USD . Nowa wypłata zatwierdzona w tym tygodniu będzie ostatnią znaczącą w krótkim okresie. Od teraz wypłaty zaczną przewyższać wpływy.
W rzeczywistości, według szacunków firmy konsultingowej Eco Go , kierowanej przez Marinę dal Poggetto , z zatwierdzonych 2,1 miliarda dolarów, ponad 800 milionów dolarów zostanie natychmiast przeznaczone na spłatę odsetek za sierpień. Saldo netto zacznie wówczas spadać, biorąc pod uwagę, że przyszłe płatności będą mniejsze i bardziej rozłożone w czasie , podczas gdy odsetki będą nadal naliczane, a spłata kapitału rozpocznie się również we wrześniu 2026 roku.
#Memo | Pierwsze zwolnienie Milei z MFW
Trzy miesiące po rozpoczęciu programu MFW ogłosił w tym tygodniu, że osiągnięto porozumienie na szczeblu pracowników, które po zatwierdzeniu przez Radę Dyrektorów organizacji umożliwi wypłatę 2,1 miliarda dolarów. pic.twitter.com/LtLHXFQsge
Według prognoz Eco Go, do grudnia 2027 roku – kiedy kończy się obecna kadencja prezydencka – Argentyna zapłaci MFW łącznie 7,2 mld USD netto. Z technicznego punktu widzenia oznacza to „ujemny przepływ netto”, co oznacza, że kraj zwraca więcej, niż otrzymuje.
Całkowite zadłużenie wobec Funduszu wynosi obecnie 48 miliardów dolarów, a po nowej wypłacie wzrośnie do nieco ponad 50 miliardów dolarów . Kolejne wypłaty będą jednak mniejsze: 1 miliard dolarów w listopadzie tego roku i cztery raty po 700 milionów dolarów w latach 2026-2027.
Porozumienie osiągnięte w kwietniu zmusiło rząd do modyfikacji strategii kursowej: zniesiono miesięczny kurs pełzający o 1%, a rząd zdecydował się na utrzymanie szerokiego przedziału kursu walutowego (od 1000 do 1400 dolarów) . Celem było gromadzenie rezerw, ograniczenie ryzyka krajowego i umożliwienie ewentualnego refinansowania długu na rynkach dobrowolnych.
Rząd zrezygnował jednak z zakupów walut obcych poza strefą podatkową i skupił się na emisji obligacji denominowanych w peso dla nierezydentów w zamian za dolary . Decyzja ta zapadła później w obliczu zaostrzenia się międzynarodowych warunków finansowych i wyższych stóp procentowych.
Pomimo napływu środków z MFW i innych organizacji wielostronnych, gromadzenie rezerw pozostaje wyzwaniem. Nawet sam Fundusz, dokonując przeglądu umowy, zgodził się na złagodzenie tego celu w świetle zaobserwowanych trudności.
Jednym z czynników wyjaśniających to napięcie jest silny popyt na dolary ze strony sektora prywatnego. Według Eco Go, w tym roku, formowanie aktywów zagranicznych (ucieczka lub gromadzenie zapasów) oraz turystyka zagraniczna wygenerowały odpływ 14,69 mld USD. Znaczna część tego popytu została zaspokojona rekordową sprzedażą eksportową, zwłaszcza rolną, oraz prywatnym finansowaniem zewnętrznym.
W tym kontekście początkowe oczekiwania, że zgromadzone dolary pozostaną w systemie, osłabły . Jednocześnie zapowiedzi dotyczące wykorzystania walut „poduszkowych” również nie przełożyły się na znaczący wkład.
Tymczasem bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ) nadal mają trudności z odbudową . W rzeczywistości przepływ netto jest ujemny, ponieważ lokalne firmy kupują aktywa od firm zagranicznych, pomimo obietnic nowego kapitału związanego z Systemem Zachęt do Dużych Inwestycji (RIGI).
Chociaż rządowi udało się ustabilizować kurs walutowy, obniżyć inflację i poprawić niektóre wskaźniki finansowe, perspektywy na kolejne lata wskazują na rosnącą presję na rezerwy . Ujemny przepływ netto z MFW, w połączeniu z prywatnym popytem na waluty obce i kruchością rzeczywistych napływów dolarów, przedstawiają złożony scenariusz na drugą połowę kadencji Mileia.
Głównym wyzwaniem będzie zrównoważenie tego negatywnego przepływu za pomocą zrównoważonej strategii finansowania, zapobieżenie nawrotowi napięć kursowych i utrzymanie zaufania do polityki gospodarczej.
elintransigente
