NATO zgadza się na 5% wydatków: Hiszpania buntuje się i rzuca wyzwanie Trumpowi

Podczas historycznego szczytu w Hadze 32 przywódców NATO zgodziło się zwiększyć wydatki na obronę do 5% PKB do 2035 r. Hiszpania była jedynym partnerem, który odrzucił tę decyzję, co doprowadziło do widocznego pęknięcia w Sojuszu i bezpośredniej konfrontacji ze Stanami Zjednoczonymi.

Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) podjęła bezprecedensową decyzję w swojej 75-letniej historii. Podczas spotkania w Hadze przywódcy 32 państw członkowskich zgodzili się na największy wzrost wydatków wojskowych w historii Sojuszu, zobowiązując się do przeznaczenia 5% swojego produktu krajowego brutto (PKB) na obronę do 2035 r. Jednak konsensus został złamany na jednym froncie: Hiszpania odmówiła podpisania się pod tym celem, co doprowadziło do natychmiastowego kryzysu politycznego.

Porozumienie, w dużej mierze pod presją amerykańskiej administracji Donalda Trumpa, ma na celu zapewnienie Sojuszowi większej autonomii i odstraszania przed tym, co francuski prezydent Emmanuel Macron opisał jako „trwałe zagrożenie ze strony Rosji”.

W porozumieniu szczegółowo opisano, że cel 5% zostanie podzielony na 3,5% przeznaczone ściśle na wydatki obronne i dodatkowe 1,5% na bezpieczeństwo wewnętrzne i odporność narodową. Kluczowi liderzy, tacy jak kanclerz Niemiec Friedrich Merz i sam Macron, publicznie poparli ten środek jako konieczną odpowiedź na nowy krajobraz bezpieczeństwa w Europie.

Prezydent Trump nie krył swojego zadowolenia, dziękując Sekretarzowi Generalnemu NATO Markowi Rutte i stwierdzając, że porozumienie „nie doszłoby do skutku, gdyby nie został Pan wybrany na prezydenta”. To oświadczenie przedstawia pakt nie tylko jako strategiczną konieczność, ale także jako osobiste osiągnięcie i sposób na „zrównoważenie wydatków” ze Stanami Zjednoczonymi, argument, który silnie rezonuje z jego elektoratem.

W ruchu, który zaskoczył jego partnerów, hiszpański rząd pozostał stanowczy w swoim stanowisku. Premier Pedro Sánchez argumentował, że zobowiązanie Hiszpanii do osiągnięcia 2,1% PKB na obronę jest „wystarczające, realistyczne i zgodne” z modelem społecznym kraju. Jego minister gospodarki, Carlos Cuerpo, wzmocnił to stanowisko, zapewniając, że Hiszpania nie spodziewa się żadnych negatywnych reperkusji z powodu swojej decyzji.

To stanowisko wywołało gniewną reakcję Donalda Trumpa, który zagroził, że „zmusi Hiszpanię do zapłaty podwójnie” i zasugerował, że będzie negocjował taryfy dwustronnie. W odpowiedzi minister Cuerpo wskazał, że polityka handlowa jest wyłączną odpowiedzialnością Komisji Europejskiej, a nie poszczególnych państw członkowskich.

„Hiszpania również będzie musiała przestrzegać zasad. Ważne jest, aby przegląd wydatków został przeprowadzony w 2029 r. i aby jego zakres został rozszerzony o kwestie bezpieczeństwa”. – Antonio Tajani, włoski minister spraw zagranicznych.

Decyzja Hiszpanii nie jest prostą negocjacją budżetową; jest to polityczna deklaracja, która stawia państwo opiekuńcze ponad masowym zbrojeniem, otwierając fundamentalną ideologiczną debatę na temat przyszłości Europy. Czy solidny model społeczny jest zrównoważony w środowisku, które wymaga bezprecedensowych wydatków wojskowych?

Poniżej przedstawiono podsumowanie nowych zobowiązań wydatkowych i kluczowych stanowisk:

Kraj członkowski	Obiecane wydatki (% PKB)	Oficjalne stanowisko / Notatki kluczowe
USA	5%	Główny motor porozumienia.
Niemcy	5% (3,5% obrona + 1,5% bezpieczeństwo)	„Przegłosujemy rezolucję przyznającą NATO 3,5% i dodatkowe 1,5%” – powiedziała kanclerz Merz.
Francja	5%	„Europa weźmie udział i zainwestuje więcej w obronę” – prezydent Macron.
Zjednoczone Królestwo	5%	Szacuje się, że w 2027 r. osiągnie on 4,1% PKB.
Włochy	5%	Uważa, że ​​Hiszpania „będzie musiała uszanować zasady”.
Hiszpania	2,1%	JEDYNY KRAJ DYSYDENTÓW. Opisuje swoje zaangażowanie jako „wystarczające, realistyczne i zgodne z naszym modelem społecznym”.

Hiszpański sprzeciw może być pierwszym symptomem głębszego pęknięcia w NATO. Sojusz stoi przed egzystencjalnym dylematem, podzielony między blokiem „bezpieczeństwa” skupionym na powstrzymywaniu militarnym za wszelką cenę, a tymi, którzy, jak Hiszpania, obawiają się, że ceną takiego dozbrojenia będzie demontaż państwa opiekuńczego, filaru europejskiej stabilności wewnętrznej. Wdrożenie tego porozumienia niewątpliwie będzie politycznym polem bitwy w całej Europie przez następną dekadę.