Paraliż Eurogrupy

Cała grupa G7 klęczy. 28 czerwca oklaskuje wycofanie się Waszyngtonu z porozumienia OECD, które nakładało minimalny 15% podatek od osób prawnych na korporacje międzynarodowe . Niemcy, Francja i Włochy, zobowiązane do płacenia tego podatku na mocy dyrektywy europejskiej, szargają reputację swoich firm nową nieuczciwą konkurencją ze strony USA. Ani Komisja , ani Eurogrupa nie protestują.

Kanclerz Niemiec Friedrich Merz likwiduje unię bankową. „Nie ma absolutnie żadnego powodu” do konsolidacji funduszy gwarantowania depozytów (DGF), które obecnie funkcjonują „na poziomie państw członkowskich” – oświadczył 3 lipca, obawiając się obciążenia upadłościami innych banków członkowskich lub dzielenia się ryzykiem . Wspólny DGF jest słabym ogniwem unii bankowej. Odroczenie jego utworzenia jest sprzeczne z zobowiązaniami pięciu przewodniczących z lat 2014 i 2015 oraz z projektem dyrektywy Komisji z 2014 roku.

Kłóci się to z nieoficjalnym dokumentem wydanym przez pięciu głównych partnerów Eurogrupy, w tym Niemcy, w sprawie „postępów w konkretnych projektach unii bankowej”. Ani Komisja, ani Eurogrupa nie mrugnęły okiem. Stanowi to jaskrawy kontrast ze ślepym, nieodpowiedzialnym (finansowo) i niekompetentnym aktywizmem Brukseli (która nie ma niezbędnych uprawnień) w sprawie powszechnego przejęcia sektora bankowego w Hiszpanii.

Komisja przynajmniej działa. Z każdym dniem coraz mniej wspaniale: wspiera rasistowskie i nielegalne działania Włoch i Danii poprzez deportację imigrantów, zachęca do nadmiernych wydatków wojskowych na rzecz amerykańskiego przemysłu. Ale Eurogrupa nie wyszła z paraliżu od 2020 roku, kiedy Portugalczyk Mário Centeno przekazał swoje przywództwo Irlandczykowi Paschalowi Donohoe, a fundusze Next Generation zostały już przeznaczone na walkę z kryzysem pandemicznym, finansowane za pośrednictwem euroobligacji – ekstazy.

Nic nie wynika z tej prezydentury. Nie wspominając o rosyjskiej inwazji na Ukrainę w 2022 roku; o tłumieniu inflacji; o upadku multilateralizmu z powodu ceł Trumpa; o utracie konkurencyjności strefy euro, gdy euro zyskało na wartości ponad 14% tydzień przed jego inauguracją; ani o wznowieniu debaty na temat możliwej roli euro jako waluty rezerwowej, zainicjowanej przez EBC. W najlepszym razie wszystko rozstrzygają astmatyczne, rutynowe oświadczenia pozbawione jakiegokolwiek ukrytego celu (EL PAÍS, 18.06.2025).

Tymczasem sztandarowe projekty ekofinansowe z dwulecia 2014/2015, będące ukoronowaniem unii bankowej i unii rynków kapitałowych (CMU), drzemią. Istnieją dwa wyjątki, żaden z nich nie jest zasługą kierownictwa podupadłej instytucji. Mianowicie, ogólny, niejasny plan działania zaproponowany przez Francję i Niemcy, a zatwierdzony w marcu 2024 r. Oraz wspólny certyfikat „ Finance Europe ” dla dobrowolnych, porównywalnych aktywów w celu finansowania MŚP, wprowadzony przez Hiszpanię i Francję i przyjęty przez Europejskie Laboratorium Konkurencyjności sześciu głównych krajów (oraz Luksemburga), we współpracy z Komisją. To rodzaj pomysłowej „wzmocnionej współpracy” wolontariuszy, realizowanej małymi krokami.

Wszystko to czeka na uruchomienie szerszej inicjatywy inspirowanej raportem Letty (w którym zaproponowano reinwestowanie w Europie 330 miliardów euro europejskich oszczędności przekierowywanych corocznie do USA) oraz raportem Draghiego, w którym zaproponowano dodatkowe roczne inwestycje w wysokości 800 miliardów euro w celu odzyskania dynamiki.