Honderd dagen Trump: heerst de Amerikaanse president nu echt niet alleen over de VS, maar over de hele wereld?

Trump legt tarieven op, stelt zichzelf boven de Amerikaanse grondwet, intimideert Canada, geeft Europa de koude schouder en dreigt Oekraïne te verraden. Vrijwel alles wat hij in de eerste honderd dagen van zijn tweede ambtstermijn zei, bracht allerlei emoties en operationele hectiek teweeg. Het lijkt erop dat Amerika en de wereld in zeer korte tijd fundamenteel zijn veranderd.

Het ontwrichtende beleid van de nieuwe regering in Washington kent slechts één component: Trumps wil om zichzelf te laten gelden – vooral tegenover bondgenoten. In ruil daarvoor proberen de afgezanten van Washington hun tegenstanders het hof te maken. De vrijheid van de MAGA-beweging is meedogenloos. Liberale democratie en vrijhandel hebben weinig plaats in een wereldbeeld waarin het eigen geluk voorop staat.

Niettemin is het de moeite waard om een ​​“analytische afstand” te bewaren tot de omwentelingen in de VS, zoals bondsraadslid Cassis van zijn diplomaten op het ministerie van Buitenlandse Zaken eist:

De geopolitieke ontwikkeling onder Trump is onvoorspelbaar; De VS trekken zich niet terug, maar gedragen zich als een agressieve supermacht.

Donald Trump voltooit wat Vladimir Poetin begon: machtspolitiek heerst “tegenover een geraffineerd evenwicht van de belangen van alle internationaal actieve subjecten”, zoals de Russische president het in 2007 op de Veiligheidsconferentie van München verwoordde.

De multipolaire wereldorde die de Russische president destijds voorstond, vervangt het coöperatieve veiligheidssysteem van na de oorlog. Washington lijkt directe controle te willen uitoefenen over het ‘nabije buitenland’, vergelijkbaar met Moskou: Trump zet druk – althans retorisch – op Panama, Canada en, met bijzondere nadruk, Groenland.

Tegelijkertijd pakken de VS de uitdagingen die zij als de meest directe bedreiging op het gebied van veiligheidsbeleid beschouwen, daadkrachtig aan. De laatste analyse van de inlichtingendienst geeft prioriteit aan de strijd tegen criminele bendes in Midden-Amerika. China volgt Rusland als een machtspolitieke concurrent. De NAVO wordt afgeschilderd als een risicofactor voor een escalatie van de oorlog in Europa.

De Europese staten zijn daarom begonnen met een langverwachte herbewapening. Frankrijk en Groot-Brittannië, de voormalige Entente Cordiale, nemen samen met Polen het voortouw. Het EU-programma “Rearm Europe” moet een groot deel van de financiering veiligstellen. De NAVO blijft echter de operationele schakel, zodat de Europese legers ook gezamenlijk een operatie kunnen uitvoeren.

Georg Häsler

In de grote steden van de VS verspreidt de bezorgdheid over het grillige beleid van de president zich onder alle lagen van de bevolking.

In Chicago groeit het gevoel van ongerustheid. Een kennis die voor het Pentagon werkt, spreekt van zelfcensuur. Als voorzorgsmaatregel verwijdert ze alle berichten op haar sociale media-accounts die als ‘links’, ‘woke’ of ‘anti-Trump’ kunnen worden geïnterpreteerd; Tijdens zakelijke Zoom-gesprekken zorgt ze ervoor dat er niets verdachts – zoals een regenboogfoto van haar dochter – op de achtergrond of op haar bureau te zien is.

Op de universiteit klinkt hetzelfde. Docenten wegen elk woord zorgvuldig af, omdat er in het publiek goed georganiseerde informanten zitten die alle gevoelige uitspraken bijhouden en lijsten publiceren van hoogleraren die naar hun mening te ‘progressief’ zijn. De meesten zouden morgen overstappen naar een universiteit in Europa als de mogelijkheid zich zou voordoen.

De rijken klagen dat ze geld verliezen door de dalende beurskoersen, terwijl de armen klagen dat de inflatie niet is verbeterd en waarschijnlijk alleen maar zal verergeren vanwege de invoerrechten. Zakenmensen staan ​​onder druk omdat langetermijnplanning door de douanechaos vrijwel onmogelijk is geworden. Internationale reizen worden tot een minimum beperkt, omdat je nooit weet of er problemen kunnen ontstaan ​​bij terugkeer in de VS. Om dezelfde reden maken mensen in de toeristische sector zich zorgen: het aantal bezoekers aan de VS is sterk gedaald. Ook onder immigranten heerst paniek, zelfs onder degenen met een reguliere verblijfsstatus. Het credo is dat iedereen gedeporteerd kan worden.

En last but not least maken ook journalisten zich zorgen. Trump haat de ‘mainstream media’. Correspondenten vrezen dat hun visa worden ingetrokken, zoals dat bij veel buitenlandse studenten al is gebeurd.

David Signer, Chicago

Trumps protectionistische herindustrialisatiebeleid zorgt ervoor dat de sterkste economie ter wereld te maken krijgt met een zelf veroorzaakte periode van zwakte.

Iets meer dan honderd dagen geleden voorspelde het Internationaal Monetair Fonds (IMF) een groei van 2,7 procent voor de VS in 2025. De hightech- en dienstverlenende sectoren leken echter iedereen in de steek te laten. Maar toen hield Donald Trump in zijn inauguratiespeech een toespraak waarin hij zei dat de VS op de rand van de afgrond stond en dat er radicaal moest veranderen. Het IMF verwacht nu (optimistisch) een groei van 1,8 procent.

Met een bijna revolutionaire woede willen Trump en zijn regering de VS kennelijk dwingen om een ​​veel zelfvoorzienender land te worden en weer een land met zware industrie. De Amerikaanse roestgordel zou weer staal moeten produceren en auto's moeten bouwen. Trump ziet hoge tarieven als een wondermiddel. Trumps woede richt zich vooral op de Chinese 'werkplaats van de wereld', maar zijn verlangen om de buitenlandse economische betrekkingen radicaal te veranderen beperkt zich niet tot de rest van de wereld. Trump lijkt ook te spelen met het idee om de dollar te verzwakken door radicale marktinterventies.

De schok op de markten is groot. De onzekerheid is in alle opzichten dramatisch toegenomen. De inflatieverwachtingen voor de komende twaalf maanden zijn met 2 procentpunten gestegen, en zelfs een afglijden naar een recessie zou niet langer verrassend zijn. Hierdoor daalden de Amerikaanse aandelenkoersen, terwijl die van Europese bedrijven stegen. De dollar verloor 5 procent van zijn waarde op handelsgewogen basis.

Nu lijken investeerders te hopen dat dealmaker Trump het toch niet zo serieus neemt en daadwerkelijk op zoek is naar bilaterale vrijhandelsovereenkomsten. En dat belastingverlagingen en deregulering de Amerikaanse economie zullen stimuleren en dat Washington de status van de dollar als belangrijkste munteenheid ter wereld niet in gevaar wil brengen. Mocht het echter anders lopen en het verlies aan vertrouwen aanhouden, dan moet men rekening houden met liquiditeitsproblemen en zelfs een financiële crisis. De revolutie dreigt haar kinderen te verslinden.

Peter A. Fischer

Onder Trump 2.0 bestaan ​​er geen taboes meer. Amerikaanse technologiebedrijven proberen hier hun voordeel mee te doen.

“All bets are off” is een Amerikaans gezegde uit de paardensport en het beschrijft Trumps nieuwe start in het Witte Huis perfect: alles is mogelijk. Wat voorheen in de VS als vanzelfsprekend werd beschouwd, geldt niet meer.

Terwijl Trump zichzelf tijdens zijn eerste ambtstermijn vaak in de voet schoot, gaat Trump 2.0 nu in een adembenemend tempo vooruit: 130 presidentiële decreten in 100 dagen, massaontslagen van ambtenaren, bevriezing van miljarden dollars aan onderzoeksfinanciering, massale deportaties van migranten en exorbitante tarieven voor partnerlanden.

Trump kent ook geen genade voor zijn politieke tegenstanders: iedereen die ooit de verkiezingsleugen van 2020 niet steunde, zal nu worden vervolgd. Er is een vergelijkbare heksenjacht gaande tegen ongewenste advocatenkantoren . Trump beperkt zich niet eens tot de rechterlijke macht; Hij negeert de uitspraken van de rechtbank en laat zomaar een districtsrechter arresteren.

Hij wil, als een Romeinse generaal, het Panamakanaal, Groenland en zelfs Canada annexeren. Er bestaan ​​geen taboes meer. Trump adverteert zelfs openlijk dat je toegang tot het Witte Huis – specifiek een avond met hem – kunt kopen in de cryptocurrency Trump Memecoin .

De technologiebedrijven profiteren van deze “pay to play”. Dankzij dure lobbyactiviteiten in Washington en miljoenen aan donaties wisten ze een directe lijn naar het Witte Huis op te zetten, en zo wisten ze te bewerkstelligen dat hun producten werden vrijgesteld van de nieuwe tarieven. Big Tech rekent ook op Trumps investeringen als bescherming tegen boetes en regelgeving.

Wat is de strategie achter al deze chaos? Politici, academici, journalisten en zelfs lobbyisten proberen wanhopig het grotere plaatje te zien – en te voorspellen wat de supermacht als volgende gaat doen.

De les na honderd dagen: er is geen masterplan. Trump beslist alleen en spontaan. De komende honderd dagen en de dagen daarna moeten we onthouden dat er maar één stelregel geldt: alles is mogelijk.

Marie-Astrid Langer, San Francisco