Kitap, şeytan çıkarma ayinlerini gizemden arındırıyor ve pratik bir rehber olmayı amaçlıyor

İlahiyatçı Nuno André'nin yeni kitabı "Cin Çıkarma ve Şeytanın Ele Geçirmesi", şeytan figürünü gizemden arındırmayı, şeytan çıkaran rahipler için bir rehber oluşturmayı ve bu konu hakkında Hristiyanlar arasında tartışmaları genişletmeyi amaçlıyor.

Lusa'ya verdiği röportajda, ilahiyatçı, "Teolojik bilginin ne olduğu ile teoloji dersinin işleyiş biçimi ve Katolik Kilisesi'nin rahiplerini yetiştirirken izlediği dinamikler arasında büyük bir uçurum olduğunu düşündüm" dedi ve bu konularda konuşanları "muhafazakar, gerici veya ortaçağcı" bir tarafa yerleştiren bir "önyargı sorununun" devam ettiğini belirtti.

Bir rahibin konuyu kamuoyunda tartışması “hiyerarşideki ilerlemeyi engelleyebilir”, çünkü o kişi “muhafazakar ve gerici” veya “günümüz Francis Kilisesi’nin ruhuna uymayan” biri olarak değerlendirilebilir.

Vatikan İletişim Bakanlığı danışmanı, diğer yandan, "Portekiz dışında" olan ve şeytan çıkarma uygulamasını "Hristiyanlığın bir tür saflığını benimsemenin bir yolu olarak kullanan piskopos ve rahip grupları olduğunu, çünkü bu kavramları hala benimsediklerini ve şeytanı uzaklaştırmak için hala dua ettiklerini ve şeytani varoluşa hala saygı duyduklarını" söyledi.

"Şeytan, bir dereceye kadar Kilise için bir yüktür" ve "cin çıkarmalar tartışma konusu değildir. Örneğin, Katolik Üniversitesi'nde tek bir demonoloji kürsüsü yoktur" diye açıkladı.

Vatikan tarafından tanınan Cin Çıkarma ve Kurtuluş kursunu Roma'da tamamlayan Nuno André'ye göre, şeytan toplumda "sıradan bir şekilde", yani ayartmalar ve günahlar aracılığıyla hareket ediyor, ama aynı zamanda "olağanüstü bir boyutta, ele geçirilmeler ve açıklanamayan olaylarla" da hareket ediyor.

“Cin Çıkaranların Hazinesi” olarak adlandırılan kitap, Katolik yayıncı Paulinas’ın “gizli güçlere dair eski kodekslerin sırlarını ortaya koyan, karanlık sanatlara karşı pratik bir savunma kılavuzu” olarak sunuluyor.

Son yüzyıllarda, Kilise'nin öncelikleri arasında şeytan çıkarma ve ele geçirilme gibi konuların yer almadığını, bilimsel keşiflerin ise sorunların büyük çoğunluğunun psişik veya psikiyatrik nitelikte olduğunu ve bilimin bunları çözebileceğini gösterdiğini itiraf etti.

Ancak, “her şey şeytan değildir, her şey hastalık değildir. Hala açıklayamadığımız, rahatsız edici ve dikkat etmemiz gereken, her şeyden önce dini bir tepki göstermemiz gereken olgular var”.

İllüzyonizm konusunda eğitim almış olan Nuno André, kahramanların "tiyatrovariliği ve telkinleri" nedeniyle birçok durumda şeytan çıkarma ayinlerinin plasebo gibi işe yaradığını ve insanların inanmasını sağlayan "birçok sahne hilesi" tespit ettiğini açıkladı.

Fakat “Kilise, insanları ve insanların etrafındaki ortamı etkileyen ruhsal güçlerin olduğuna inanmaya devam ediyor ve Kilise buna şeytan çıkarma adını verdiği bir cevap veriyor”, bu ritüelin “kendi ayini ve yalnızca yetkili bir rahibin kutlayabileceği” ve herkesin yapabileceği “kurtuluş duaları” var.

“Vatikan, piskopos ve rahiplerinin olası bir ele geçirilme sorunuyla karşı karşıya kaldıklarında nasıl davranmaları gerektiği konusunda çok açık emirlere sahiptir ve bu kitap tam da bu noktaya değinerek, bunun nasıl yapılması gerektiğini açıklamaya çalışmaktadır.”

Yazar bu amaçla 15., 16. ve 17. yüzyıl edebiyatından yararlanmış, özellikle Malleus Maleficarum (Cadıların Çekici) gibi orijinal kaynaklara ağırlık vermiştir.

"Bu nedenle, rahiplerin Şeytan meselesiyle, şeytan çıkarmayla nasıl başa çıkacaklarını bilmeleri gerekiyordu ve bu nedenle çok sistematik bir şekilde, şeytan etrafında, şeytan çıkarmanın nasıl yapılacağını, en etkili duaların neler olduğunu, prosedürlerin neler olduğunu, önlemlerin neler olduğunu açıklayan bütün bir anlatı yaratıldı" diye açıkladı.

Kitabın ayrıca "şeytan veya şeytan figürünün Hıristiyan anlatısıyla nasıl yaratıldığını ve sabitlendiğini" gösterdiğini söyleyen yazar, Şeytan imgesinin diğer tanrıların imgeleriyle örtüştüğünü ve Hıristiyanlık ideolojisinin inşa edildiği dönemdeki "kültürel bağlamın etkisini" hatırlattı.

"Şeytan çoğu zaman birçok şey için bir bahane olarak hizmet eder: Adem, 'Ben değildim, bana bunu veren Havva'ydı' diyecektir. Havva, 'Ben değildim, yılandı' diyecektir. Ve suçu üstlenen zavallı yılandır, şeytanın habercisi olan yılan," diyor ironik bir şekilde, Şeytan figürünün Yahudilik, İslam veya Budizm'de bulunmadığını hatırlatarak.

Yazar ayrıca Kilise'deki maço tavrı da ele alıyor; zira Kilise cadılık statüsünü, "şeytanın büyük bir müttefiki" olarak görülen kadınlarla sınırlandırıyor.

Hıristiyan öğretisine göre insan, ancak “doğa güçlerini ve okültizmin güçlerini kullanarak planlarını hazırlayan bir şifacıya daha çok benzeyen” bir büyücü olabilirdi.

Bu nedenle, “Kilise kadınlara karşı adil değildi” diye itirafta bulunan yazar, aynı zamanda günümüzde birçok şarlatanın başına gelen ruhsal deneyimleri simüle etmek için uyuşturucu kullanımına da değiniyor.

“Kadınlar yüzyıllardır aşağılanıyor” ve “bu söyleme son vermeliyiz” çünkü bu muhafazakar söylem, kadınların toplumdaki varoluşunu etkiliyor.

Cadılara yapılan istekler konusunda Nuno André, yüzyıllardır temaların değişmediğini, “Aşk, sağlık, mesleki başarı ve para bugün de varlığını sürdüren ölçütlerdir” diyor.