Wielka Brytania i USA: lepsze to niż nic

Nie sposób podziękować Donaldowi wystarczająco. Naprawdę ważna umowa. Naprawdę fantastyczny dzień. Niesamowity fundament na przyszłość. Żadne dwa kraje nie są położone bliżej siebie. Tak, dopiero pod przywództwem Donalda Trumpa doszło w końcu do porozumienia między USA i Wielką Brytanią.

Tak brzmiały słowa brytyjskiego premiera Keira Starmera po tym, jak prezydent USA Donald Trump poprosił go o telefon do Białego Domu w celu ogłoszenia umowy handlowej. „Panie Premierze, proszę to zabrać” – powiedział Trump na powitanie, a Starmer zaczął. W ciągu następnych pięciu minut zwrócił się do prezydenta po imieniu siedem razy i był tak poruszony tym, co wspólnie osiągnęli, że w pewnym momencie zaczął mówić o sobie w trzeciej osobie: Negocjowano porozumienie przez lata, ale tylko ten prezydent i ten premier byli w stanie dojść do porozumienia; to było historyczne.

Przekonanie, z jakim Starmer chwalił zalety prezydenta, przypominało dowcipy o Chucku Norrisie. Gdyby któryś z obecnych tam dziennikarzy zapytał Brytyjczyka, ile pompek jego zdaniem jest w stanie zrobić Donald Trump, ten prawdopodobnie odpowiedziałby: wszystkie.

Świat przyzwyczaił się już do tego, że Trump potrzebuje pochlebstw, a Brytyjczycy do uprzejmego, mówiąc delikatnie, sposobu, w jaki Starmer sobie z nimi radzi. Ale poważne pytania, które ludzie w Wielkiej Brytanii zadają sobie następnego dnia po publicznej rozmowie telefonicznej brzmią: Czy to naprawdę warto? Czy to naprawdę tak świetna oferta, jak twierdzą wszyscy autorzy? I co to wszystko oznacza dla relacji Wielkiej Brytanii z UE?

Treść umowy sprowadza się przede wszystkim do złagodzenia różnych reguł celnych, którymi Donald Trump wywarł presję na świat, w tym na Wielką Brytanię . Na przykład Brytyjczycy nie zostali dotknięci aż tak mocno jak UE. Jednak przez wiele tygodni musieli zmagać się z podstawowym cłem w wysokości dziesięciu procent na wszystkie towary importowane do Stanów Zjednoczonych. Ponadto na stal i aluminium nałożono cła w wysokości 25 proc., a na samochody – 27,5 proc.

Paypal, WhatsApp lub Google: W życiu codziennym wiele osób korzysta z usług dużych firm technologicznych w USA. Istnieją jednak europejskie alternatywy.

Pierwsze zostały już całkowicie zniesione, drugie zaś ograniczono do dziesięciu procent przy kwocie 100 000 pojazdów. Stowarzyszenie branży motoryzacyjnej SMMT ma świetne wieści dla branży i klientów; Rząd szacuje, że liczba miejsc pracy, które były zagrożone, a zostały uratowane, wynosi 150 000. Równie ważny brytyjski przemysł farmaceutyczny może przynajmniej mieć nadzieję, że otrzyma „preferencyjne traktowanie”, jeśli Trump nałoży cła również na te wcześniej chronione gałęzie przemysłu.

Bardziej delikatną kwestią jest kwestia produktów rolnych, którymi zamierzano handlować intensywniej. Należą do nich m.in. eksport produktów rolnych z USA. Oprócz etanolu, który jest wykorzystywany jako paliwo, głównym dostarczanym produktem jest mięso. Ale Brytyjczycy boją się nie tylko wołowiny modyfikowanej hormonami, ale także kurczaków modyfikowanych chlorem. Ponad dziesięć lat temu wystraszyli zupełnie innych Europejczyków. Wówczas dyskusja koncentrowała się na ostatecznie nieudanych negocjacjach w sprawie Transatlantyckiego Partnerstwa w dziedzinie Handlu i Inwestycji (TTIP).

Pamiętaj: w USA rolnicy mają prawo używać chloru i innych środków dezynfekujących w celu usuwania bakterii ze zwierząt. Unia Europejska zakazała importu w 1997 r., a Wielka Brytania nadal stosowała zakaz nawet po Brexicie. Fakt, że decyzja ta nie zostanie zakwestionowana, przynajmniej na razie, został opisany przez Richarda Griffithsa, dyrektora wykonawczego British Poultry Council, jako „jasny sygnał, że rząd popiera nasze standardy i wartości, na których się opierają”.

Tego rodzaju standardy dotyczą już nie tylko brytyjskich rolników, ale i europejskich polityków. Jakiekolwiek ustępstwa na rzecz Stanów Zjednoczonych mogą utrudnić negocjacje z UE. Borykający się z problemami gospodarczymi Brytyjczycy znaleźli się w pułapce między dwoma potężnymi partnerami handlowymi, próbując zawrzeć umowy międzynarodowe. A Wielka Brytania nie chce odsuwać od siebie żadnego z nich. Politolog Anand Menon, szef think tanku UK in a Changing Europe, powiedział SZ: „Co jeśli stosunki między UE a Donaldem Trumpem ulegną pogorszeniu i nie będziemy chcieli wybierać między nimi? Jeśli powiemy, że będziemy nadal bardzo, bardzo ściśle współpracować z USA? Wtedy może się okazać, że niektórzy ludzie w UE zaczną się na nas wkurzać”. To duże wyzwanie dla Starmera, tym bardziej, że powszechnie wiadomo, jak bardzo Trump odrzuca Unię Europejską.

Menon jest jednak zaskoczony brytyjskimi mediami, które tak histerycznie rozpisywały się na temat tej umowy, choć ogólne korzyści ekonomiczne będą raczej ograniczone. W rzeczywistości „The Independent” zachwyca się, że umowa jest „sukcesem dla Starmera i jego umiejętności dyplomatycznych w kontaktach z Trumpem”, podczas gdy „The Sun” nazywa ją „kołem ratunkowym dla mocno dotkniętego kryzysem brytyjskiego przemysłu wytwórczego”.

Jednak nie wszyscy są tak entuzjastycznie nastawieni. Krytycy wskazują, że pomimo elokwentnie ogłoszonego porozumienia, Wielka Brytania jest w gorszej sytuacji niż kilka miesięcy temu, czyli przed lawiną taryf celnych Trumpa. Ostatecznie podstawowa stawka celna w wysokości dziesięciu procent nadal obowiązuje w przypadku większości towarów. Według Financial Times umowa ta bardziej przypomina płacenie haracz bossowi mafii niż porozumienie liberalizacyjne między suwerennymi państwami. The Guardian przyznaje, że Starmer wykorzystał tę szansę w pełni. O entuzjazmie Trumpa wobec rodziny królewskiej i zaproszeniu go przez Karola III. nawiązując do tego, gazeta radzi: Nadszedł czas, aby król wyciągnął jedwabną piżamę, wyjął dietetyczną colę i cukierki Haribo i przygotował się na piżamową imprezę z prezydentem.