Rachel Reeves waagt een wanhopige gok om haar baan te redden – de Labour-partij bloeit en gaat weer failliet!

De Britse economie stagneert onder haar toezicht. Na een krimp van 0,3% in april en 0,1% in mei, staat Reeves nu een sombere zomer vol speculatie te wachten over welke belastingen ze de volgende keer zal verhogen. Hoewel ze gisteren volhield dat werkende mensen in haar najaarsbegroting geen nieuwe belastingverhogingen zullen krijgen, geloven weinigen dat.

De laatste keer dat ze dat zei, verhoogde ze in stilte de sociale lasten voor werkgevers, waarmee ze £25 miljard extra binnenharkte en banen in de war schopte. De schade is reëel. Sinds haar intrede op nummer 11 zijn er meer dan 275.000 banen verdwenen, waarbij jongere werknemers het zwaarst werden getroffen.

Vacatures voor afgestudeerden verdwijnen snel, omdat AI de vacatures voor starters wegvaagt en de belastinginval van de minister van Financiën het inhuren van personeel alleen maar duurder heeft gemaakt.

Haar handen zijn gebonden. De overheidsuitgaven zijn politiek onaantastbaar na de opstand van de achterban over de bezuinigingen op uitkeringen, en ze heeft beloofd zich te houden aan haar "niet-onderhandelbare" begrotingsregels.

Een nieuwe golf van belastingverhogingen is onvermijdelijk . Nu heeft ze een nieuwe truc achter de hand, en die komt rechtstreeks uit het handboek van Gordon Brown: de huizenprijzen opdrijven en de financiële sector dereguleren.

We hebben gezien hoe dat afloopt.

Reeves wil dat banken meer risicovolle hypotheken verstrekken aan jongeren met een lager inkomen. Haar zogenaamde Mansion House-hervormingen, die vanavond zijn onthuld , maken het kredietverstrekkers mogelijk om meer leningen te verstrekken tegen een tarief dat vijf of zes keer het salaris bedraagt. Dit is een aanzienlijke versoepeling van de regels na de crisis.

Ze wil ook dat de huurgegevens van huurders meetellen voor betaalbaarheidscontroles en mogelijk zelfs de borgsomplicht schrappen. Labour beweert dat dit volgend jaar 36.000 extra hypotheken zal vrijmaken.

Tegelijkertijd ruimt Reeves de bureaucratie in de financiële sector op in een poging Londen 'competitiever' te maken, een taalgebruik dat alarmbellen zal doen rinkelen bij iedereen die zich 2007 herinnert.

Dit is het schoolvoorbeeld van Gordon Brown, de oorspronkelijke "ijzeren minister van Financiën" van New Labour (die later premier van multiplex werd). Brown beweerde herhaaldelijk dat hij de cyclus van wat hij "Tory-hausse en -bust" noemde, had begraven.

Vervolgens wakkerde hij een enorme banken- en vastgoedzeepbel aan en verspeelde de opbrengsten. Brown kampte met een begrotingstekort van 3% op het hoogtepunt van een economische bloei en bouwde schulden op terwijl hij die juist had moeten aflossen.

Toen die barstte, liet hij Groot-Brittannië kwetsbaar achter. Brown was niet de oorzaak van de wereldwijde financiële crisis, maar hij zorgde er wel voor dat Groot-Brittannië een van de grootste slachtoffers werd.

Nu neemt Reeves dezelfde gekke gok.

Waarom doet ze dit? Omdat niets anders werkt. Haar winterstop op brandstof leidde tot protesten en een gênante ommezwaai. Haar socialezekerheidsbeleid is mislukt.

Haar strategie slaat alle kanten op. Om maar één voorbeeld te noemen: ze probeert de rijken en het grootkapitaal te verleiden met 'conciërgediensten', terwijl ze rijke niet-Binnenlandse burgers verjaagt en geruchten over een aanstaande vermogensbelasting de ronde doet.

Het is alsof je een lekke band oppompt en hem tegelijkertijd lekprikt.

Torenhoge huizenprijzen, stagnerende lonen en een explosief groeiende bevolking zorgen ervoor dat een generatie geen huis kan kopen.

Maar mensen aanmoedigen om zich te veel te veroorloven met risicovolle leningen is niet de oplossing. Het wekt misschien de illusie van vooruitgang, maar als de rente stijgt of de huizenprijzen dalen, kunnen duizenden jonge kopers hun huis verliezen .

En de banken weer hun gang laten gaan? Dat liep de vorige keer niet goed af. Reeves hoopt dat deze gok het Verenigd Koninkrijk nieuw leven inblaast en haar baan redt. Er zal geen economische groei zijn zolang haar andere beleid blijft staan. In plaats daarvan riskeert ze een nieuwe Labour-crisis.