Wij leven in schaamte thuis, op de markt, op straat
Ali Can POLAT
Terwijl het economisch management beweert elke dag een nieuw 'succesverhaal' te schrijven, hebben de burgers er genoeg van. Degenen die deze situatie het meest ervaren, zijn de 16 miljoen gepensioneerden in het land. Terwijl de oppositie, ngo's en de regering veelvuldig met elkaar praten, gaf SÖZCÜ het woord aan de gepensioneerden. We spraken over leven, economie en politiek met gepensioneerden op straat in een seniorenclub in Istanbul.
'NIEMAND HEEFT HET OVER HONGER'
We zijn bij de seniorenclub die is geopend door de Turkse Vereniging van Gepensioneerden in de wijk Esenyurt in Istanbul. Eerst spraken we met Cafer Cengiz, de voorzitter van de Esenyurt-afdeling van de vereniging. Cengiz, die vertelde dat de club zeven maanden geleden is geopend, zei: "In zo'n korte tijd kwamen duizenden gepensioneerden om hulp vragen. Ik ben een van de oude gepensioneerden, we kochten vroeger huizen met onze bonussen, we gaven onze salarissen naar hartelust uit. Sinds de nadruk op wat goed is in economisch management, zien we voor het eerst gepensioneerden die hulp nodig hebben."
Cengiz, die aangaf dat de gepensioneerde zich zorgen maakt over zijn overleving, zei het volgende: "De gepensioneerde leeft zijn leven 'in verlegenheid'. Hij schaamt zich thuis bij zijn vrouw, hij schaamt zich voor zijn kleinkind als hij op bezoek komt, hij schaamt zich voor zijn buurman op de markt." Klagend over soortgelijke problemen, zei de gepensioneerde leraar Binar Karaçöp het volgende: "Ik heb twee kinderen opgevoed en at elke lunch buiten de deur. Nu kost een soep 150 lira. Ik denk er 150 keer over na voordat ik bestel. Hoewel ik wil dat deze dingen besproken en bediscussieerd worden, zet ik niet meer elke ochtend de tv aan, er is een golf, een operatie. Niemand heeft het over honger en armoede."
SÖZCÜ vroeg de burgers naar hun situatie in de seniorenclub:
De gepensioneerde oom van Fahrettin, die vertelt over zijn boodschappen met zijn vrouw, zegt: "Ik herinner me nog dat ik mijn eerste salaris uitgaf toen ik met pensioen ging en het niet op kon. Nu gingen we met mijn vrouw naar de markt en kochten we vier zakken, het was meer dan 4000 TL. Mijn kleinzoon vroeg om kersen toen hij langs de groenteboer liep. Ik kon niet zoveel kopen als ik wilde, maar ik kocht een handvol en het kostte 200 TL, en dat was niet genoeg voor mijn kleinzoon."
'Vlees komt niet eens in onze dromen voor'We schuiven aan bij de tafel van gepensioneerde Fahrettin Şenyiğit. Als we vragen wat de agenda van de gepensioneerde is, zegt Şenyiğit: "Kan een gepensioneerde niet aan zichzelf denken zonder aan zijn land te denken? Ik voel me als een gevangene in mijn eigen land. Niemand kan praten." Şenyiğit, die zegt dat zijn twee kinderen en één kleinkind werken, zegt: "Ze kunnen alle drie niet verdienen wat ik verdiende toen ik alleen werkte. Ik zorgde voor hen allemaal met één salaris, maar nu kunnen ze alle drie niet samen voor mij zorgen. Ik zou geen maaltijd zonder vlees eten, nu komt dat niet meer in onze dromen voor."
'Ik kan mijn gebeden niet uitvoeren'We vroegen gepensioneerd leraar Şemsi İnkaya naar zijn plannen voor de feestdag. İnkaya zei: "Ik kan dit jaar niet het offer brengen dat ik elk jaar breng. Ik ben een moslim, ik kan mijn religieuze plichten niet nakomen vanwege degenen die zich voordoen als moslim. Mijn grootvader bracht het offer, mijn vader bracht het offer, ik breng het offer al sinds ik een kind was, ik kan het dit jaar niet brengen." Een andere gepensioneerde aan tafel zei: "Gepensioneerden kunnen niet naar de markt, welke feestdag? Naar het dorp gaan kost minstens 20 duizend TL. Als er een begrafenis in het dorp is, denken we na over de kosten vóór het overlijden en hebben daar medelijden mee."
SÖZCÜ
