José Antonio Rojas Nieto: Politieke economie van energie: de vierde

P

Laat me dat nog eens herhalen Het bouwen aan een energietoekomst op de lange termijn vereist uitgebreide en intensieve maatschappelijke participatie, die op zijn zachtst gezegd kan leiden tot het creëren van nieuwe gewoonten op sociaal, persoonlijk, gezins-, collectief, publiek, zakelijk, agrarisch, industrieel, commercieel en financieel gebied.

Het is ongetwijfeld waar dat naast deze gewoontes – vaak slechte gewoontes – minstens vijf strategische richtlijnen nodig zijn, vijf essentiële impulsen om onze energietransitie te begeleiden, waartoe uiteraard ook onze energietransitie behoort:

1) Een drang naar veranderingen in de economische structuur, ongetwijfeld ondersteund door maatschappelijke veranderingen; 2) een drang naar technologische verandering die in staat is om vernieuwde sociale gewoonten te creëren, te stimuleren en te ondersteunen; 3) een drang naar bevorderende, motiverende en congruente, langetermijn- en consistente overheidsbeleidsmaatregelen; 4) een drang naar digitalisering die in staat is om de beoogde veranderingen te ondersteunen en aan te moedigen, zelfs te inspireren; 5) een drang naar een maximale verstoring van de relatie tussen energieverbruik en economische ontwikkeling, zodat we maximaal welzijn bereiken met zo min mogelijk energieverbruik.

Tegenwoordig kunnen we ook zeggen dat de fundamentele indicatoren waarmee we het succes van onze energietransitie kunnen evalueren, de volgende zijn: 1) afnemende energie-intensiteit, met een solide arbeidsparticipatie in de vernieuwde industriële processen en een duidelijke focus op kostenverlaging; 2) toenemende schone energie, met schone sociale overeenkomsten, met name op gemeenschappelijke, collectieve, ejido-, gemeentelijke, staats-, federale en particuliere terreinen met ten minste hydraulische, geothermische, wind- en zonne-energiebronnen; 3) op gelijke wijze toenemende elektrificatie van eindgebruik, met aandacht voor de kwaliteit en betrouwbaarheid van de levering en eerlijke behandeling van elektriciens en gebruikers van openbare diensten; 4) maximale aanmoediging - maar optimaal in termen van hulpbronnen en vereisten - van gedistribueerde vormen van opwekking, voornamelijk in woningen en kleine ambachtelijke, industriële en commerciële vestigingen; 5) financiële integriteit in elke zin, op alle niveaus en in alle gebieden.

Dit vereist uiteraard – ik herhaal het – maatschappelijke consensus, maar uiteindelijk ook regelgeving die energieverspilling, misbruik, winstbejag, speculatie en woeker bestraft, waar ze ook voorkomen, naast andere maatschappelijke fenomenen waar we last van hebben. Dit is de enige manier waarop we zowel een eerlijke hoeveelheid brandstof en elektriciteit kunnen bereiken om een hernieuwd sociaal leven in stand te houden, als een even eerlijke structuur en distributie, en een eerlijke productie en consumptie van brandstof en elektriciteit.

Overheidsbeleid kan en moet deze vernieuwde gewoonten stimuleren, bevorderen en in stand houden, maar ze zullen de maatschappelijke kracht en motivatie nooit vervangen.

Energierechtvaardigheid vereist sociaal gedrag dat ecologische schade vermindert, klimaatrampen bestrijdt, speculatie en misbruik uitbant en een groter welzijn voor samenlevingen bevordert.

En ongetwijfeld een bemoedigender kijk op het leven, met meer hoop op een geleidelijke maar gestage afname van de ongelijkheid. Echt waar.

[email protected]