Een plan dat in overeenstemming is met twee obsessies, die van Milton Friedman en die van het IMF: geen dollars uitgeven en ze juist sparen.

De economie wordt onder druk gezet door een soort marteling of executie die doet denken aan de verminking of het vierendelen uit de oudheid, waarbij de ledematen van vijanden aan de poten van een dier werden vastgebonden tot het gemarteld was. Soms zelfs tot de dood erop volgde.

Iets soortgelijks zagen we deze week in de economie, toen de overheid enerzijds maatregelen nam om de uitgifte van pesos te stoppen, wat de laatste klap betekende voor een aantal door banken aangehouden obligaties (LEFI), en anderzijds het ministerie van Financiën dollars opkocht , waarmee werd bevestigd dat de wisselkoers niet naar de bodem van de band zal zakken, zoals ooit was aangekondigd.

Deze twee stappen zijn in feite als twee ruiters die in tegengestelde richting rijden. Aan de ene kant kunnen we ons Milton Friedmans plan voorstellen om te stoppen met de uitgifte van peso's en de markt leeg te zuigen, en aan de andere kant het IMF dat probeert te voorkomen dat de dollar achterop raakt en reserves opbouwt om het landenrisico te verlagen (net als vóór de opheffing van de valutacontroles), de houdbaarheid van de schulden te verbeteren en de raad van bestuur van het Fonds de volgende uitbetaling aan het einde van de maand te laten goedkeuren.

De eerste, monetaristische obsessie leidde tot een besluit dat duidelijk werd gemaakt door de cijfers die aantoonden dat er peso's werden uitgegeven. Toen de Centrale Bank het einde aankondigde van de LEFI (Financial Bonds), obligaties uitgegeven door Luis Caputo, konden banken deze aan de Centrale Bank verkopen om peso's te ontvangen. Gebaseerd op de economische theorie, die stelt dat als de geldhoeveelheid wordt gecontroleerd, zowel de rente als de wisselkoers door de markt worden bepaald, schafte de Centrale Bank de aankoop van deze obligaties door banken en de monetaire beleidsrente af. Banken moesten nu andere effecten aanhouden (Lecap), maar ze konden deze niet langer aan de BCRA verkopen. Dit zou ertoe leiden dat ze liquiditeit zouden verliezen of dat het hen meer zou kosten. Banken tekenden niet op tijd (10 juli) in op deze operatie en de monetaire basis steeg 's nachts met $ 10 biljoen. De garantierentes daalden van 30% naar 15% aan het begin van de week , wat leidde tot een grotere vraag naar dollars. Dit veroorzaakte een kortsluiting (alweer een?) tussen de overheid en de banken.

Voormalig minister van Financiën Miguel Kiguel geeft de volgende interpretatie van deze monetaire obsessie: " Er is een lange weg van theorie naar praktijk , vooral omdat wat geldt voor de 30-daagse rente, zoals een deposito met een vaste looptijd of kortlopende LeCaps, niet geldt voor overnightrentes of kortetermijngaranties die de dagelijkse liquiditeitscondities weerspiegelen." Er zijn bedrijven die overnight door banken worden gefinancierd. "Om deze redenen hanteren centrale banken, zelfs wanneer erkend wordt dat de rente endogeen is, zeer kortetermijnlijnen om verstorende schommelingen in de kortetermijnrente te voorkomen, bijvoorbeeld van één tot zeven dagen."

Aan de andere kant is er de obsessie van het IMF. De regering blijft eraan werken om te voorkomen dat de dollar de bodem van de band bereikt. Bronnen bij het ministerie van Economische Zaken geven in stilte toe dat het ministerie van Financiën woensdag nog eens 500 miljoen dollar heeft opgekocht en al bijna 1 miljard dollar "en bloc" heeft opgekocht (hoewel de dollardeposito's van het ministerie van Financiën bij de Centrale Bank van Argentinië die woensdag met 45 miljoen dollar stegen).

Een Amerikaanse bron met toegang tot de onderhandelingen geeft toe dat IMF-medewerkers het plan "met bezorgdheid" blijven volgen . Argentinië heeft de komende twee jaar te maken met een aflossing van 32,4 miljard dollar (hoofdsom en rente, obligatiehouders en het IMF), en als de rechtszaak van het YPF daaraan zou worden toegevoegd , zou dat erop neerkomen dat het IMF in 2018 opnieuw om een lening, zoals die van Mauricio Macri, zou moeten vragen om de lucht te klaren. De markt en het IMF zelf wachten daarom af welke strategie voor de opbouw van reserves (of de aankoop van dollars) er voor de toekomst zal worden bepaald.

Deze obsessie van het IMF met het innen van dollars en het voorkomen van een koersdaling is toegestaan binnen een flexibel wisselkoerskader. In het voordeel van Argentinië: de stijging van de dollar wordt hier versterkt door de depreciatie van de dollar ten opzichte van andere valuta. De multilaterale reële wisselkoers is de afgelopen 30 dagen met 8% gedaald en met 16% sinds begin dit jaar.

Volgens Fernando Marull zal de winst in wisselkoersconcurrentievermogen sinds het einde van de valutacontroles naar verwachting een van de grootste van de afgelopen jaren zijn naarmate de derde week van de maand vordert. "De doorberekening van de depreciatie van de peso in de prijzen blijft beperkt", aldus Marull.

Is de Argentijnse economie bestand tegen de spanningen tussen de ideeën van Friedman en die van Keynes bij het IMF?