Hoe kunnen we de verkiezingen van 2026 beschermen? / Interview met Maria Isabel Rueda

De M-19 bestaat als organisatie al jaren niet meer. Het einde ervan wordt gemarkeerd door een van twee data: de dood van Carlos Pizarro in het vliegtuig, of de dag waarop de Grondwetgevende Vergadering wordt geïnstalleerd. Dan komt de M-19 Democratische Alliantie. Uiteraard gingen de leiders van die organisatie ieder hun eigen weg. Sommigen vertrokken naar andere partijen of richtten hun eigen organisaties op. Petro's leugens over de geschiedenis van de M-19 zijn een ander verhaal. Hij is erin geslaagd een mythe te creëren, die grotendeels gebaseerd is op de onwetendheid van sommige media en politici. Hij zou afkomstig zijn van de M-19, waar hij zogenaamd een zeer belangrijk man was, een soort Rambo, maar dat is absoluut niet waar.

Hij heeft zelfs de verantwoordelijkheid voor de Grondwetgevende Vergadering opgeëist…

Maar ik zou hem vertellen dat de grootste leugen die hij zo'n vijftien jaar geleden begon te verspreiden, was dat hij Carlos Pizarro ervan overtuigde de vrede te tekenen. Hij verzon het verhaal dat Pizarro de ontmoeting met de regering zou verraden vanwege een vermeende afspraak die hij met de FARC had gemaakt om geen vrede te sluiten met de regering-Barco. Maar toen, na de eerste ronde ochtendbijeenkomsten, zat hij, Petro, 's middags met Pizarro aan de oever van een rivier en hij beweert dat daar een ingeving plaatsvond die Pizarro ervan overtuigde dat er vrede moest worden gesloten. Als ik je vertel dat Petro nooit tien minuten met Carlos Pizarro heeft zitten praten...

En hij heeft Bateman zeker niet ontmoet...

Hij heeft Bateman nooit ontmoet. Hij heeft nooit met Fayad gesproken, die niet eens wist wie Petro was.

Maar president Petro zei over Benedetti tijdens die catastrofale kabinetsvergadering: “... Hij heeft de magie van Bateman”, met de fatsoenlijkheid van iemand die hem goed kende...

Je zou kunnen zeggen dat Petro, toen Bateman nog leefde, niet echt bij de M-19 zat. Dat is de waarheid.

Waarom dan toch die vasthoudendheid om de symbolen van de M-19 nieuw leven in te blazen, de hoed van Carlos Pizarro in een urn in het Bolívarpaleis, de koppigheid om de M-19-vlag te tonen, te beginnen met het in bezit krijgen van Bolívars zwaard?

Daarmee gaat zij een strategische verbintenis aan: een deel van de samenleving herinnert zich met genegenheid en genegenheid de ondertekening van het vredesakkoord door charismatische leiders. Maar de realiteit is dat de herinnering aan de M-19 nog nooit zo vervlogen was als tijdens de regering-Petro. Het heeft veel schade toegebracht aan die herinnering, die in eerste instantie spreekt van verzoening. Maar Gustavo Petro heeft ook last van complexen en wrok.

Maar onzeker over wat?

Ik begrijp het niet, maar in zijn autobiografie vertelt hij veel leugens, toont hij zich de megalomaan die hij is en toont hij al zijn wrok jegens bepaalde mensen die hem nooit iets hebben aangedaan.

Bijvoorbeeld zijn vijandigheid tegenover het bedrijfsleven. Daar weerspiegelt hij een primair maatschappelijk ressentiment, hij beschouwt iedereen die een Renault 4 bezit als een klassenvijand. Een symptoom van een enorm complex is het systematisch belangrijk voelen door iedereen uren te laten wachten. Als je altijd te laat komt omdat 'je op mij moet wachten', heb je last van een enorm minderwaardigheids- of meerderwaardigheidscomplex (ik weet niet wat het is).

Hoe beïnvloedt die persoonlijkheid de regering?

Een zeer diepgaande vraag en een onderwerp van politieke cultuur in de samenleving. Als je naar de geschiedenis kijkt, zie je dat de grootste schade niet door links of rechts is aangericht, maar door gekken. Wanneer men bijvoorbeeld de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog bekijkt, vraagt ​​niemand zich af of Hitler links of rechts was. Men beschouwt hem eerder als een onevenwichtig individu dat een samenleving infecteerde en tot waanzin dreef. En deze gevallen hebben zich door de geschiedenis heen herhaald. Om nog verder te gaan: er is nu al sprake van psychopathie bij de laatste Venezolaanse leiders. En kijk eens naar wat het land doormaakt.

En denk je dat er in Gustavo Petro psychopaten zitten?

Ja, sommige objectieve psychopathieën. Er is een boek van een heel interessant personage genaamd David Owen, een Engelse psychiater en neurowetenschapper, die in de jaren zestig besloot om de politiek in te gaan. Na vele jaren in het parlement ging hij met pensioen om over zijn ervaringen en de ziekten die de macht met zich meebrengt, te schrijven. Hij legt bijvoorbeeld uit hoe het alcoholisme van Bush en Tony Blair doorslaggevend was voor de grote fouten bij de invasie van Irak. Ook maakt hij een checklist van persoonlijkheidsaspecten van wat hij het Hubris-syndroom noemt, dat wordt gekenmerkt door een buitensporig ego en een gebrek aan nederigheid. En men ziet daarin de psychologische profielen van Petro geschilderd in termen van grootheidswaanzin. In zijn tweede hoofdstuk presenteert hij een checklist met ongeveer veertien kenmerken en Petro heeft ze.

Het probleem van Petro is dus niet dat hij links is?

Nee. Absoluut psychopathisch. Als hier iemand als Jorge Enrique Robledo of Antonio Navarro aan de macht was gekomen, dan hadden we nu een democratie zoals die in Europa bestaat . In Colombia worden we in een crisis gestort, onder andere omdat zowel Petro's project als zijn persoonlijkheid ronduit antidemocratisch zijn. Vertel me niet dat dit een ideologische discussie is, gezien wat hij met het zorgstelsel heeft gedaan. Het vernietigen van het zorgstelsel van een samenleving is geen ideologisch of politiek probleem, maar een psychopathie. En wat Petro doet met de betrekkingen met Venezuela grenst aan verraad. Het gaat hier ook niet om een ​​ideologische discussie.

Doelt u op de invloed van Venezuela die volgens sommigen onmiskenbaar is in de situatie in Catatumbo?

Kijk, we hebben te maken met een systematische invasie van Colombiaans grondgebied door de Venezolaanse dictatuur. Mensen die geloven dat Petro's verhaal, dat er sinds 16 januari in Catatumbo een gevecht is tussen het ELN en de FARC, het bij het verkeerde eind heeft. Als dat zo was, zou het gewoon een zoveelste gevecht tussen gewelddadige Colombiaanse bendes worden. Wat er gebeurt is een invasie van Colombiaans grondgebied door de Venezolaanse dictatuur.

Maar getolereerd door president Petro?

Niet alleen getolereerd. Gedeeld, overeengekomen.

En hoe speelt dat zich af in Catatumbo?

De demilitarisering van Catatumbo, het opgeven door de Openbare Macht van de uitoefening van de soevereiniteit in het gebied, begon op 28 april 2023. Die dag viel het ELN een militaire eenheid aan, waarbij zeven soldaten werden gedood en 17 gewond raakten. En Petro's reactie was niet om het gebied terug te winnen en het ELN te vervolgen. Ze haalden simpelweg de doden en gewonden weg en trokken de troepen terug. Een paar dagen later kwamen de ELN-milities uit de omgeving met gele machines de bataljonsgebouwen binnen en er keerde nooit één soldaat terug. Daarom wordt er bij het vermeende ELN-offensief van 16 januari niet gesproken over een dode soldaat, want er waren geen soldaten, en ook niet over een dode politieagent, want er waren geen politieagenten. Ze hebben het over de gevechten van het ELN met FARC-leden en hun maatschappelijke achterban, maar nooit met de staat. Die had zich immers al twee jaar eerder overgegeven en haar openbare troepen uit het gebied teruggetrokken.

Ik blijf erbij: wat heeft Venezuela hiermee te maken?

Laten we niet in de valkuil trappen en blijven denken dat wat er in Catatumbo gebeurt een strijd is tussen het ELN en de FARC, terwijl het in werkelijkheid om soevereiniteit gaat. Tegenwoordig staat Catatumbo onder territoriaal gezag van de Venezolaanse dictatuur. Stel jezelf de vraag: wat is het ELN vandaag de dag? Nou ja, ze noemen zichzelf een binationale macht. En terwijl het zich tegen de Colombiaanse staat, tegen de democratie en de maatschappij richt, is het in Venezuela een macht met de staat. Tegenwoordig maakt het ELN deel uit van de Venezolaanse strijdkrachten en van de Venezolaanse dictatuur.

Waar gaan we heen met deze dialoog met de Castilianen?

Ik zeg dit al een hele tijd: let op de verkiezingen op de 26e. Ik denk dat we de objectieve hypothese moeten overwegen dat de Venezolanen en Petro een binationaal conflict gaan verzinnen dat, midden in het verkiezingsproces, het mogelijk zal maken om de kalender van de verkiezingen te wijzigen.

Geef mij bewijs voor die hypothese...

Elk leger ter wereld, elke strijdmacht en elk ministerie van Defensie heeft iets dat een oorlogshypothese wordt genoemd. Dat moet in het protocol staan. Als we bedenken dat er vandaag de dag in ons land een oorlog zou uitbreken, met wie zou die dan zijn, onder welke omstandigheden, wie de hoofdrolspelers zouden zijn en wat het militaire plan er min of meer uit zou zien, etc. De Venezolanen hebben al jarenlang een oorlogshypothese, namelijk een mogelijke inval van de Verenigde Staten en de NAVO, laten we zeggen het Westen, op hun grondgebied.

Op de kaart staat dat de ene flank de Atlantische Oceaan zou zijn, waar ze per schip en vliegtuig zouden kunnen aankomen, maar er is natuurlijk ook de Colombiaanse grens, die uit twee delen bestaat: de grens aan de Orinoquia, waar er vanwege de kenmerken van het terrein een confrontatie zou plaatsvinden met tanks, infanterie en dergelijke; en dan is er Catatumbo, een jungle met een overzichtelijke topografie.

Je kunt daar heel goed vechten, het is het belangrijkste centrum van de cocaproductie ter wereld, omdat er bijna twee keer zoveel gewassen per jaar worden geproduceerd als op andere plekken waar meer gewassen kunnen worden verbouwd. Catatumbo oogst zeven keer per jaar. Bovendien maakt de ligging het mogelijk dat de tonnen cocabladeren worden verwerkt in laboratoria in Venezuela, waar de staat de distributieroutes beschermt.

Dus wat Venezuela zojuist heeft gedaan is zeggen: laten we ophouden met rotzooien, we nemen dit ter harte en we gaan het met niemand delen. En als hen dan iets overkomt, zoals een inval, dan hebben ze een achterhoede in Catatumbo, waar ze honderd jaar kunnen vechten.

Ik snap niet waarom Venezuela en Petro dit binationale conflict zouden verzinnen...

Voor Maduro, net als voor elke dictator, dient het om interne nationale eenheid te creëren. En aan Petro, om de verkiezingskalender aan te passen. Als de president erin slaagt de kalender te wijzigen, heeft hij de macht om dat te doen wanneer hij maar wil en blijft hij aan de macht, net als Maduro. Ik zou beginnen met ze bijvoorbeeld een jaar uit te stellen en dan zeggen dat er geen voorwaarden aan verbonden zijn en terugkomen om ze uit te stellen.

En hoe kunnen we de verkiezingen van de 26e verdedigen?

Wij proberen consensus te bereiken over een wet ter verdediging van de verkiezingen van 26, die uit vijf artikelen bestaat. Ten eerste kunnen het leger en de openbare macht in het algemeen zich niet beroepen op het beginsel van gepaste gehoorzaamheid als het gaat om bevelen die van invloed zijn op hun verantwoordelijkheid om het constitutionele verkiezingsproces te beschermen. Ten tweede: het ministerie van Financiën strafbaar stellen om niet tijdig middelen toe te wijzen aan de Griffie en de Nationale Kiesraad.

En wat als hij het dan nog steeds niet doet?

Nou, in het derde artikel, omdat we in ieder geval aan de veilige kant moeten blijven, moet de Registrar een spoedbrief schrijven aan de algemeen directeur van de Bank van de Republiek, zodat hij de fondsen rechtstreeks naar het Register kan overmaken. Ten vierde, het verbieden van wijzigingen in de verkiezingskalender op basis van interne onrust. En in het vijfde artikel, dat technisch gezien lastig is, zoeken we naar hulpmiddelen om het verkiezingsproces te beschermen tegen de invloed van criminele organisaties in de gecontroleerde gebieden.

En een deel van de volgende overweging: De heer Juan Fernando Petro zei op Caracol Television: ' In het pact van La Picota zijn we erin geslaagd om 1.000.000 stemmen te garanderen.' Het bleek dat Petro Hernández met 700.000 stemmen versloeg, dus de stemmen die via Picota waren verkregen, waren doorslaggevend. Stel je nu eens de territoriale expansie van criminele bendes voor. Samen met technici van het Griffie en met juristen hebben we deze kwestie onderzocht om vast te stellen dat, wanneer er serieuze aanwijzingen zijn voor de aanwezigheid en het aantal criminele organisaties in de gebieden, de kiesautoriteiten de stembureaus naar de meest stedelijke gebieden zullen verplaatsen. Op die manier kan de plattelandsbevolking in de gemeentehoofdsteden stemmen, net zoals ze dat doen als ze boodschappen doen.

Daar is de kans kleiner dat mensen een pistool tegen hun hoofd krijgen om op een bepaalde manier te stemmen. Want hoe kan het nou normaal zijn dat een kandidaat, zoals Petro in Cauca, 97 procent van de stemmen heeft behaald? Dat is statistisch gezien onmogelijk. Het wetsvoorstel ter bescherming van de verkiezingen van de 26e is feitelijk al opgesteld. Het moeilijkste blijft nog steeds het bereiken van consensus tussen de partijen.